شیخ و کانسپت ودینگ پاسچر

من همینطوریشم حتی از یادآوری لفظ "وِدینگ پاسچر" عق میزدم

حالا طرف رفته بالا پشت بوم آپارتمانو قرق کرده یه عکاس خوشحالم اورده که اینو حاج خانومش و هر چی تو نیمکت ذخیره جهیزیه دختره بوده و اینا به دریوزگی اوردن پشت بوم رو بگنجونه تو یه قاب

ژست مد نظر هم لحظه ایه که آقایی داره نعلبکی به دست خاطرات دوران عزب بودنشو تعریف میکنه و خانومی هم در حالی که قد عروسی آق داداشش آرایش رو صورتشه و طلا جواهر بدلاشم رد نداده تو شو آف، با شوق تمام داره گوش جان میسپره به افاضات آقایی.

جمممم کنین کاسه کوزه تونو باااو

میخواین چیو به کی ثابت کنین؟

عاشقونه، فقط پنهانی ؛ چشم تو چشم ؛ و اونم تو پنج کلمه :

- حالت خوبه؟

+ الان خوب شدم..

:)

چقد..

چقد حس میکنم دگ قرار نی باز دلم اونجوری آروم بگیره..

ولی چاره چیه جز ادامه..

جایز است

خیلی دریده شدن این دهه نودیا بابا

برادرزاده م نقاشی کشیده روش امضا زده نوشته آفرین به دختر گلم!

والا من همسن این بودم فقط امضای پدر مادرمو جعل میکردم پای برگه امتحانم 

البته اینم دریدگی محسوب میشه ولی بخاطر حفظ آبروم بود

اون روز هوا صاف صاف بود..

بهتره ک حتی ب جایی ک میدونم چند ساعت قبل اونجا بوده هم نرم..

در باب دفع کرونا

پاک‌نهادی به دعا نشسته بود که: بار خدایا دفع بلای کرونا کن!

ساده‌دلی تاب نیاورد و او را نهی فرمود و گفت؛ دعا مکن! ترسم مستجاب شود!

پاک‌نهاد گفت؛ مگر نه اینکه دعا بهر استجابت کنند؟

ساده‌‍دل گفت؛ چرا! اما ترس من آن است که "اینان" آن استجابت به حسابِ کار و دعای خویش نویسند و بعد به خود غرّه شوند و ادعا به گزافه رانند و زبان بر سرِ ما درازتر کنند و خلق را اذیت و آزار بیشتر رسانند! پس باز خدا قهر گیرد و بلایی عظیم‌تر بر ما نازل کند که کرونا را در برابرش هیچ باشد!

پاک‌نهاد درماند که چه پاسخ گوید!

احمد زیدآبادی

شکنجه های یواشکی

ما باید سعی کنیم فراموش کنیم؛ خیلی چیزا رو..

ولی گاهی لحظه آخر ب خودمون میایم و میبینیم انگار تلخیای یه سری چیزا ب این راحتیا فراموش نمیشه..

تو همین فکرا بودم ک یاد یه آهنگی افتادم

به من چه_ علیرضا عصار

آهنگو با مرور روزهای رفته و بدی های مخاطب شرو میکنه و سرزنشش میکنه

تو اوج آهنگ میگه:

اصلا به من چه خوبی و 

اصلا به من چه که بدی

اصلا به من چه رفتی و 

اصلا به من چه اومدی

( تا اینجاش خوب و اوکیه.. ولی یهو: )

اصلا به من چه یک نفر یکدل نبود ، دورنگ بود؛

اصلا به من چه انقدر چشمای تو قشنگ بود..

 بدبختی ما همینجاس!.. :)

آهنگش همینجاست : 

یه قرون..

نمدونم چرا یهو یادش افتادم و رف رو مخم

کسی ک با هم نون و نمک خوردیم و پولمو خورد

تو بگو یه قرون! زیاد بود..

ب هر صورت مبلغ کمی نبود و منو پیش یه نفر شرمنده کرد

تازه الان حالم خوبه!

باس حالمو اون وقتی میدیدی که هر روز چن بار زنگ میزدم و ج نمیداد!

و ایضا اون وقتی که دیگه ناامید شدم کاملا!..

همه اینا رو ول کن

نون و نمک

اعتماد

مراقبت ازش تو سخت ترین روزاش

کمک بهش برا کنکور

همه جا داداش به حساب اوردنش

نشستن پای درد دلاش..

هعی..

خالی شدم؟

هه.. نه!

ولش :)

نمیدونم..

دارم به این فک میکنم که دوس داشتن تو سن بالا میتونه قشنگترم باشه.. شاید چون دو طرف بیشتر به هم ایمان دارن.. و تکیه گاه محکم تری میشن واسه هم..

نمدونم..

عید بود

آره.. بووود..

لااقل روزای اولش.. ولی بخوایم واقع بین باشیم، اونم نبود..

ب هر صورت الان دیگه نیست..

دگ یه منظره جدید دارم تو اتاق

کلی کتاب با یه تشک چسبیده ب یه پشتی.. 

یه قندون ک حواسم هس خالی نشه و مرتب شارژش میکنم..

با تکنولوژی دمنوش های تی بگ هم آشنا شدم

الان میخوام یکی مونده به آخریشو برای دومین بار استفاده کنم

طعمش بلوبریه

میکسش کردم با آهنگ پدر خوانده.. نینو روتا..

یه فضای عجیبی شد 

فقط یه پرده و یه ویدئو پروژکتور کمه روبروم

تف تو بی پولی :)

پایتخت ؛ نماد دلخوشی های موقت یک ملت

معمولا تا بوده ، رسم بر این بوده که قسمت پایانی سریال های نوروزی ، سوت پایان تعطیلات نوروزی رو به صدا در می آورده و مردم پس از آغاز تیتراژ پایانی، آه سردی میکشیدن و به آغاز مجدد کاراشون از فردا فکر کردن.

باید قبول کرد مجموعه پایتخت در هر صورت پرطرفدار و پرمخاطب بوده و حجم سنگین تبلیغات در اول و وسط و آخر اون گواهی بر این مدعاست!

از ناتمام موندن این سری _که البته دلیل موجه داره_ که بگذریم، شاید بسیاری از مردم بعد از اتمام موقتش، با خودشون فکر کردن از این فیلم چی نصیبشون شد جز خنده های موقتی که شاید خیلیاشم زورکی بود تا شاید چند لحظه ای بیخیال بدبختیاشون بشن و غماشون تسکین داده بشه؟

این تسکین های موقت تا کی و کجا میتونن ادامه دار باشن؟ 

حالا پایتخت بی سر و ته تر از همیشه رها شده و معلوم نیست قسمت آخرش کی پخش بشه ؛ ولی خیلی از ما ناگزیر میریم پی یه بهونه دیگه تا باز هم یادمون بره غصه ها و بدبختیای خودمون و جامعه مون رو!

پایتخت مشکلات ما و جامعه رو گفت؛ اما فقط ازین مشکلات اسباب خنده و تسکین موقت ما رو فراهم کرد!

غافل ازین که فاصله تسکین موقت و درمان دائم، شاید کمی جدیت و پرهیز از بی توجهی به واقعیته ؛

واقعیتی که ما هنوز هم تمایل داریم بهش بی توجه باشیم تا خودش مطابق میل ما تغییر کنه!