معمولا تا بوده ، رسم بر این بوده که قسمت پایانی سریال های نوروزی ، سوت پایان تعطیلات نوروزی رو به صدا در می آورده و مردم پس از آغاز تیتراژ پایانی، آه سردی میکشیدن و به آغاز مجدد کاراشون از فردا فکر کردن.
باید قبول کرد مجموعه پایتخت در هر صورت پرطرفدار و پرمخاطب بوده و حجم سنگین تبلیغات در اول و وسط و آخر اون گواهی بر این مدعاست!
از ناتمام موندن این سری _که البته دلیل موجه داره_ که بگذریم، شاید بسیاری از مردم بعد از اتمام موقتش، با خودشون فکر کردن از این فیلم چی نصیبشون شد جز خنده های موقتی که شاید خیلیاشم زورکی بود تا شاید چند لحظه ای بیخیال بدبختیاشون بشن و غماشون تسکین داده بشه؟
این تسکین های موقت تا کی و کجا میتونن ادامه دار باشن؟
حالا پایتخت بی سر و ته تر از همیشه رها شده و معلوم نیست قسمت آخرش کی پخش بشه ؛ ولی خیلی از ما ناگزیر میریم پی یه بهونه دیگه تا باز هم یادمون بره غصه ها و بدبختیای خودمون و جامعه مون رو!
پایتخت مشکلات ما و جامعه رو گفت؛ اما فقط ازین مشکلات اسباب خنده و تسکین موقت ما رو فراهم کرد!
غافل ازین که فاصله تسکین موقت و درمان دائم، شاید کمی جدیت و پرهیز از بی توجهی به واقعیته ؛
واقعیتی که ما هنوز هم تمایل داریم بهش بی توجه باشیم تا خودش مطابق میل ما تغییر کنه!
